Czemu, czemu Netflix’ie nie zrobiłeś tego jak należy od początku! Drugi sezon to zmiana o całe dziewięćdziesiąt stopni i to w pozytywną stronę. Każdy odcinek, ale to każdy ogląda się z przyjemnością i nie ma mowy o nudzie.

Danny Rand (Finn Jones) jako Iron Fist wydoroślał i z całą pewnością nie próżnował, ponieważ teraz choreografia sztuk walki wreszcie da się oglądać bez przymykania oczu. W zasadzie to każdy aspekt w serialu został znacznie poprawiony, ktoś tutaj poczytał komentarze fanów i wziął sobie je do serca. Już po dwóch pierwszych odcinkach nie miałem dość i chciałem standardowo przeć naprzód. Jednak chwilą odsapnięcia dobrze robi i sprawia, że człowiek nabiera dystansu i perspektywy.

Zacznijmy od wątku miłośnego Colleen (Jessica Henwick) i Danego ten kwitnie nam w najlepsze. Aktorsko Colleen podobała mi się od samego początku więc tutaj jest bez mian. Danny, jako że znormalniał w pozytywnym słowa znaczeniu nie jest już taki apatyczny, a wykazuje więcej animuszu. Aczkolwiek dusza smoka da mu w tym sezonie popalić, a podjęte przez niego decyzje i Collen można uznać za bardzo zaskakujące.

Dialogi w drugim sezonie są o wiele lepiej napisane i takie ciut mądrzejsze w ustach Dannego. Najważniejsze drugi sezon zdecydowanie nie jest sezonem zbyt przegadanym i nie znajdziemy w nim w zasadzie żadnego przynudzającego odcinka. W tym sezonie mamy więcej wątków co niezmiernie cieszy, bo postacie jak Ward  (Tom Pelphrey) czy Joy (Jessica Stroup) mogę więcej pokazać na ekranie oraz rozwinąć swoje skomplikowane osobowości.  Ward, mimo że nie jest zapewne ulubieńcem wielu to jego postać jest dobrym przykładem wyniszczenia psychicznego jakiego doznał od ojca. W tym sezonie jest go dużo więcej, ale dostajemy całe jego oblicze wraz z otoczką psychologiczną.  Joy natomiast odegra dwie rolę i dwie będą dość istotne. Jej postać emocjonalnie nie jest tak wyeksponowana, jak Warda i dobrze, bo została zachowana równowaga.

W serialu dostajemy poboczny wątek Mary Walker (Alice Eve), który również miesza się z głównym. Po raz kolejny Iron Fist pokazuję, że potrafi prowadzić narracje z kilkoma wątkami w tle. Mam tu na myśli ten sezon drugi. Mało tego wychodzi to bardzo przyzwoicie i jest to ciekawe dla widza. Alice jako Mery odegrała kawał dobrej postaci i mam cichą nadzieję, że w trzecim sezonie jeszcze ją spotkamy. Nieuniknione wydaje się połączenie dalszych losów Joy oraz Walker w szczególność, że tej drugiej spodobały się kontakty, jakie posiada Joy.

Główny przeciwnik Davos (Sacha Dhawan) jest wyrachowany i zupełnym przeciwieństwem Danego. Wychowywali się razem w Kunlun i są dla siebie niczym bracia. To jednak ta postać może trochę irytować na ekranie poprzez brak większej ekspresji emocji. Davos to taki robot za programowy, który dokładnie wie czego chce. Z całą pewnością ciekawy przeciwnik i potrafi trochę Kung-Fu, więc można wybaczyć mu pewne niedomagania na innych polach. W tym sezonie finałowe dwa odcinki zmienią wszystko co wiemy o Iron Fist i odkryją nowe pole do eksploracji. A cliffhanger jaki został nam zafundowany może świadczyć o tym, że trzeci sezon już jest w głowach nie tylko aktorów, ale i osób odpowiedzialnych za cały projekt.

Podsumowywać drugi sezon jest znacznie lepszy od pierwszego. Pod każdym aspektem począwszy od fabularnego przechodząc przez rozbudowanie postaci, a kończąc na choreografii walk. Jeśli ciężko było Ci przebrnąć przez pierwszy sezon Iron Fist to wiedź, że drugi połkniesz i jeszcze będziesz chciał dokładkę. Niestety na dokładkę przyjdzie nam poczekać zapewne rok. Trzeci sezon zapowiada się niezwykle ciekawie i cała historia Iron Fist’a nabiera powoli nowego wymiaru. Udało się we mnie rozpalić nutę ciekawości jak ta historia potoczy się dalej. Rekomenduje sezon drugi do obejrzenia i czekam cierpliwie na trzeci.